Concessies

Herinner jij je nog de eerste concessie die je deed als kind? Waarschijnlijk was mijn eerste op peuterspeelzaal “De Paddestoel”. Hier werd de verjaardag van iedere peuter uitgebreid gevierd door het kindje te verkleden als kabouter, en te laten zitten in het midden van een cirkel krijsende peuters op- jawel - een ronddraaiende paddenstoel. Ik was een verlegen kind en kon slecht tegen harde geluiden, ik vond het dus allerminst prettig. Vaderlief was zelfs meegegaan om m’n handje vast te houden, want met papa erbij durfde ik alles.

Vierentwintig jaar later loop ik een blokje om in de Jordaan. Deze zomerse week staat in het teken van Pride, waarbij kleurrijke vlaggen de grachten, huizen en straten van de hoofdstad sieren. Het is een geweldige viering van de diversiteit van ons bestaan, maar deze weken laten bij mij ook een diepe indruk achter. Het laat mij zien hoe zovelen zich zo lang hebben moeten aanpassen aan de heersende norm. Hoeveel schoonheid er is als wij onszelf miskennen.

Als je ergens een concessie voor moet doen, is het misschien niet goed voor je.

We normaliseren het doen van concessies al van jongs af aan. We verleggen onze eigen grens, maar laten die helaas ook overschreden worden. Wellicht omdat we graag in verbinding blijven met anderen, of omdat het ons veilig laat voelen. Maar als je concessies moet doen voor mensen of dingen die je dierbaar zijn, is het beter jezelf niet te snel te verloochenen. Een grote concessie kan zomaar een korte houdbaarheidsdatum hebben. Zodra die afloopt, kan de concessie een vertekend beeld hebben gegeven van je kernwaarden. En daar kan men juist zo van opschrikken. De laatste tijd stel ik mijzelf gerust dat het niet doen van een concessie niet per se tot verwijdering hoeft te leiden. Word het eens over het bestaan en de definitie van het verschil. Even goede vrienden.

Herinner jij je nog de laatste grote concessie die je deed? Het kan goed zijn dat deze niet helemaal aan de oppervlakte ligt, of ergens verstopt zit onder een dikke laag van overwegingen en keuzes. Enfin, nu zo’n 24 jaar later zou ik als volwassen vrouw mijn verjaardag prima eens willen vieren op een ronddraaiende paddenstoel. Maar dan zonder al dat gegil.